1 maand Sydney - verhuizen, verjaardag en veel te veel IKEA dozen.

Wanneer we deze blog online zetten, zijn we alweer een maand in sydney (en als ik "we" zeg, dan weet denk ik iedereen dat Jelte hier vrij weinig mee te maken heeft, behalve dat hij proefleest haha - maar soit, we it is). Ondertussen is er een hoop gebeurd, maar ook een hoop niet. Van ons mini appartementje waar we onze bedden deelden met de jongens, zijn we verhuisd naar de Rainbow Street. Helaas is het niet gelukt om een geheel vloerbedekkingloos huis te vinden, maar 90% van de vloer is van hout, dus ik reken dat als een win. Het huis, wat Sep liefdevol het zwemdbad huis heeft genoemd, heeft - je raadt het al - een zwembad (woehoe), maar verder is het helemaal leeg. We hebben dus de afgelopen weken flink in ons spaargeld mogen graaien (geld wat we nu ook alweer terug hebben hoor, no worries). Ondertussen hebben we ons huis kunnen opfraaien met drie bedden, bank een tafel etc. maar ook een ijskast en een wasmachine stonden op de lijst. Die laatste twee staan ondertussen wel in huis, maar zijn nog niet aangesloten bij gebrek aan kabel (of in ieder geval, meters. Echt jongens, hoe mensen hier huizen ontwerpen, schiet mij maar lek). Zoveel meubels laten bezorgen betekent ook heeeel veel dozen. Aangezien Faassie zich de grootste kamer heeft toegeeigend hebben we een kleiner kamertje over die (omdat ie dus zo klein is) vol ligt met karton, vinden de jongens ge-wel-dig. Je kunt de vloer niet meer zien dus voor een opgeruimd hoofd is het funest, maar als speelkamer is het top.

Naast een huis zoeken en inrichten, waren de afgelopen weken ook nodig om een beetje te landen en daar hebben sommigen van ons het soms nog wel moeilijk mee. Toen we in Nederland vertelden dat we - tijdelijk - gingen emigreren, vlogen de superlatieven ons om de oren. Het is er geweldig, jullie gaan nooit meer weg, prachtig, wat een avontuur, ongelooflijk land etc. en heel eerlijk, het is hier ook prachtig. Het weer is heerlijk, de stranden super mooi, de koffie waanzinnig lekker (heb oprecht nog geen vieze koffie gehad), maar het is ook pittig. Iedereen die mij (Mer) een beetje kent weet als geen ander hoe hoog ik mijn eigen lat kan leggen, niet verrassend dus dat ik na 2 weken al het gevoel had dat ik geland had moeten zijn. Want, en dit hebben we tig keer gehoord, " Aussies zijn zooo sociaal en welcoming". Nah jongens, ik weet het niet maar behalve de small talk van vreemden over dat onze jongens zo cute zijn, heb ik nog weinig echt contact gehad. Dus, ik vind het soms nog wel lastig.... ook na 4 weken (wat nog steeds niet heel lang is, ik hoor het je denken). Ook onze Faasbaas heeft soms wat last van heimwee. Meerdere keren heeft ie al gevraagd wanneer we weer naar het vliegtuig gaan en naar ons huis in Nederland en naar de oma's. Gelukkig heeft ie vaak de dag erna nergens meer last van en is het weer helemaal super in Australië. Wie het een stuk minder lastig vind? Sep! Deze jongen is een echte kameleon hahaha, na 4 dagen was hij al niet meer te onderscheiden van de Australische kids aangezien zijn huidje de zon wel kan waarderen. En nu hij een schooluniform heeft, is het een echte aussie. Want ja jongens, Sep gaat naar school en doet het zo ongelooflijk goed. Hij verstaat geen woord van wat er tegen 'm gezegd wordt, maar dat boeit hem dus geen jota. Hij maakt vriendjes, gaat elke dag met een glimlach erheen, komt ook altijd vrolijk weer uit school lopen en is helemaal fan van zijn blauwe uniform en hoed. En ook Jelte vermaakt zich ondertussen prima bij Woollies (Woolworth = Woollies), daar ben ik soms wel een beetje jaloers op. Hopelijk kan ik, wanneer Faas straks naar preschool is, ook zelf een beetje gaan settelen, wat sportklasjes vinden en - hier heb ik het meest zin in - leren surfen. Ja, je bent in Sydney of je bent het niet hè. Op z'n minst een van ons moet als surfer terugkomen, dus ik offer me hier wel voor op. De jongens zijn namelijk nog niet helemaal warmgelopen voor de oceaan hier en dan met name de golven die breken op de kust. Die zijn soms zo hoog dat zelfs Jelte er niet meer bovenuit komt.

Ondertussen vierden we dit weekend ook nog een mijlpaal - want Sep is 6 geworden! Dit hebben we in stijl gevierd met een uitje en Sep koos voor Taronga Zoo. Want dan had hij niet alleen een uitje naar de dierentuin, maar ook gelijk een tochtje met de Ferry, win-win dus. Uiteindelijk hebben we niet de ferry genomen, maar zijn we erheen gereden (scheelde zo'n 45 minuten haha), maar dat mocht de pret niet drukken. Het allerliefste wilde Sep Koala's zien en Faassie giraffen. Nou binnen 30 minuten hadden we beiden dieren gespot en konden we weer naar huis. Geintje natuurlijk. Taronga Zoo is huge, echt gi-gan-tisch en ook ontzettend onlogisch ingedeeld en je kunt er prima verdwalen. Naast koala's en giraffes, zagen we tijgers, kangaroos, leeuwen, capibara's, stekelvarkentjes, vogelbekdieren (veeel kleiner dan je zou denken. Echt Phineas en Ferb hebben mij en Jel een erg onrealistisch beeld van de Platypus gegeven) en een zeehondenshow en vogelshow (en hordes bush- en bin chickens. Google maar eens haha). Naderhand vroegen we ons wel af of dit over een aantal jaar nog wel "kan", naar de dierentuin gaan. Ik voelde me al enigszins bezwaard om een zeehonden show te zien en ook de aligator snapping turtle zag er niet persé heel gelukkig uit, de vogelbekdieren dan weer wel (en hoe awesome is het woord Platypus, echt mn nieuwe fave).

Inmiddels is er dus in een maand heel veel veranderd, maar ook weer niet. Faas, Sep en ik (en nu Sep naar school gaat natuurlijk alleen nog Faas en ik) vullen onze dagen met speeltuinen, strand, koffie (voor mij), sapjes (voor hen) en rommelen in huis. In het weekend proberen we erop uit te gaan met z'n 4, zo zijn we al naar de Blue Mountains geweest, het Museum of Fire en Sea Life, maar de afgelopen weekenden moesten er ook gewoon dingen geregeld worden en IKEA bedden in elkaar worden geschroefd - je kunt wel stellen dat onze relatie flink getest wordt op sommige momenten. Al weet ook iedereen die Jelte een beetje kent, dat die jongen niet zo snel omver geblazen is door mijn, soms wat stormachtige, karakter. Al met al komen we dus steeds meer in rustiger vaarwater terecht en kunnen we ons een beetje richten op een echt leven opbouwen hier. Al bekruipt me wel vaak het gevoel dat we misschien meer dan 2 jaar daarvoor nodig hebben. Plus, ik kan wel wennen aan 25 minuten wandelen om bij het strand te komen, sterker nog - ik wil niets anders meer (just kidding, denk ik).

Liefs van ons!